Χορήγηση Μεθαδόνης σε στρατιώτες. Τι κρύβει. Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Δημοκρατία
Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής μου πορείας ως αστυνομικός έχω κληθεί να βοηθήσω σε αρκετές υποθέσεις σχετικές με εμπορία ή χρήση ναρκωτικών. Η απόφαση της κυβέρνησης για χορήγηση μεθαδόνης σε στρατιώτες χρήστες θέλοντας και μη φέρνει στο μυαλό μου τις εικόνες αυτές των στιγμών της επαγγελματικής μου εμπειρίας. Για τους περισσότερους τα ναρκωτικά είναι κάτι μακρινό. Ο πολύς κόσμος συνήθως πληροφορείται γι’αυτά από τις ειδήσεις, τις εφημερίδες, διαβάζει σχετικές στατιστικές και ενημερώνεται για τα δρώμενα από μια απόσταση ασφαλείας. Η αληθινή επαφή με τον χώρο των ναρκωτικών γίνεται όταν ο ίδιος ή κάποιος κοντινός σου άνθρωπος υπάρξει χρήστης ή όταν βρεθείς στον χώρο αυτόν για λόγους επαγγελματικούς.
Με βάση την επαγγελματική μου ενασχόληση στον χώρο των ναρκωτικών, θεωρώ ότι το να ενισχυθεί από το κράτος η απεξάρτηση των στρατευμένων με τη χορήγηση υποκατάστατων δείχνει μία λύση συμβιβαστική και πρόχειρη, που δεν μπορεί να αποτελέσει ουσιαστική απάντηση στο πρόβλημα. Αρχικά, πρέπει να αντιληφθούμε ότι η χρήση ναρκωτικών καταδεικνύει την παθογένεια της οικογένειας του χρήστη. Τα ναρκωτικά απειλούν τη νεολαία στο σύνολό της, ωστόσο βρίσκουν απήχηση μόνο στα άτομα που, λόγω πρότερων βιωμάτων , είναι ευάλωτα σε αυτά. Τα ναρκωτικά πλήττουν τα παιδιά και των πλουσίων και των φτωχών.
Η εμπειρία μου με παιδιά που έμπλεξαν μου υπενθυμίζει ότι κανένα από όσα είδα να κατρακυλά σε αυτά δεν είχε μία φυσιολογική σχέση με τους γονείς του, παρότι σε ορισμένες περιπτώσεις φαινομενικά ήταν καλή.
Η αντιμετώπιση των ναρκωτικών μπορεί να χωριστεί σε δύο στάδια. Σε αυτό της πρόληψης και σε αυτό της καταστολής. Ο περισσότερος κόσμος επικεντρώνεται δυστυχώς στο δεύτερο. Όσο κι αν έχουμε την πεποίθηση ότι ζούμε σε μία κοινωνία νόμων και ποινικής δικαιοσύνης, αυτό που χαρακτηρίζει αδικήματα όπως τα ναρκωτικά είναι η πρόθεση ανταποδοτικότητας του κακού στον έμπορο ναρκωτικών και όχι η πρόληψη. Είναι ίσως ο πιο εύκολος τρόπος για να χαθεί πλήρως ο στόχος της παρέμβασης. Αν κάποιος έμπορος έβαλε στα ναρκωτικά δέκα νέους και τιμωρηθεί με ισόβια κάθειρξη, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι δέκα νέοι «χάνονται».
Το ιδανικότερο θα ήταν η πρόληψη του φαινομένου, το να μη δεχτούν τα ίδια τα παιδιά να πάρουν ναρκωτικά από τον έμπορο, μια κοινωνία με συνειδητοποιημένους νέους που θα αρνούνταν να γίνουν χρήστες.
Όπως αρκετές υποθέσεις έχουν δείξει, ένα σημαντικό χρονικό διάστημα πολύ κρίσιμο για την έκβαση της πορείας ενός χρήστη είναι τα πρώτα στάδια. Ο χρόνος αυτός συχνά πάει χαμένος λόγω του ότι οι γονείς δεν αντιλαμβάνονται έγκαιρα ότι το παιδί τους κάνει χρήση ουσιών.
Σε επόμενο στάδιο η απεξάρτηση αποτελεί αρκετά πιο δύσκολη και ψυχοφθόρα διαδικασία, αφού η πραγματικότητα δείχνει ότι ένα πρόγραμμα αποτοξίνωσης δεν είναι αρκετό ως λύση, αν ο εξαρτημένος δεν αλλάξει πλήρως φιλίες, γειτονιά, συνήθειες, τρόπο ζωής και γενικότερα αν δεν διαμορφώσει μια εντελώς καινούργια ατομική ταυτότητα. Αν η ενημέρωση από το κράτος στο θέμα των ναρκωτικών ήταν επαρκής, τότε θα μειωνόταν ο αριθμός των νέων που θα έφταναν σε αυτά τα στάδια, αφού οι γονείς θα είχαν παρέμβει, αντιλαμβανόμενοι νωρίς τι συμβαίνει.
Βλέποντας λοιπόν την απόφαση για χορήγηση μεθαδόνης στα στρατόπεδα, αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιο οργανωμένο σχέδιο πρόληψης των ναρκωτικών και η χορήγηση μεθαδόνης αποτελεί ένα βήμα του επόμενου σταδίου της καταστολής, ή αν η χορήγηση μεθαδόνης στα στρατόπεδα αποτελεί τη συνολική απάντηση του κράτους στο πρόβλημα των ναρκωτικών.
*Ο Νικόλαος Πελεκάσης έχει εκπαιδευτεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό σε θέματα ατομικής και ομαδικής ασφάλειας και για πολλά χρόνια υπηρέτησε σε μυστικές υπηρεσίες.
